Dua orang in oetan

Hallooooo,

Op veler verzoek, hier een update vanaf Sumatra! We zijn inmiddels al 3,5 week onderweg dus hoog tijd om onze avonturen met jullie te delen. Eigenlijk had ik gewoonweg nog niet eerder tijd en momenteel zijn we in Medan waar het heeeeel hard regent en we toch weinig anders kunnen doen. Boris ligt even bij te komen van een grondige dweilsessie want het dak van ons (natuurlijk veel te goedkope ;)) hotel kon de regenbui niet aan.. water stroomde zo via de trap onze kamer binnen. Was niet de eerste keer, zo te zien aan de meubeltjes die hier staan en vanavond wordt dus onze eerste nacht in een waterbed!

Ons avontuur begon begin juli in Kuala Lumpur waar we ons vooral met de monorail hebben verplaatst! Leek mij heel erg leuk maar eigenlijk is het niet heel anders dan een tram :p. Wel handig vervoersmiddel, zeker ook omdat er goeie airco aanwezig was en wij na een paar stappen buiten al natte zweetruggetjes hadden. Ook m’n verjaardag in Kuala Lumpur gevierd met mooie ballonnen in de vorm van een 3 en een 1 (;)), ontbijt bestaande uit mie en rijst, een lekker taartje van de lokale markt, een bezoekje aan sultanmoskee inclusief boerka en lekkere sappies. Er zijn vervelendere plekken om jarig te zijn! Sowieso een mooie, redelijk geordende stad met lekker eten, veeeeel elektrische/hybride auto’s wat voor de oren en lucht heel fijn is en vriendelijke mensen.

Na Kualie (zoals Boris Kuala Lumpur liefkozend noemt, hij voelde zich er helemaal thuis) gingen we door naar Sumatra waar we een soort vrijwilligersproject hadden gevonden. Eén van de hoofdredenen voor mij om naar Indonesië te gaan, zijn de orang oetans (nu ze er nog zijn in het wild) en daar draaide het project om. Helemaal leuk! Project bevindt zich op de grens van het nationale park en woonomgeving waar veel boeren wonen. Dit zorgt ook meteen voor een conflict; orang oetans in en rond het nationale park (NP) die beschermd moeten worden tegen uitsterven en houden van durians (die grote stekelige stinkvruchten) en daar tegenover de boeren die hun inkomsten opgegeten zien worden en veel goedkoper en minder arbeidsintensief palmolie kunnen produceren dan fruit. Op het project proberen ze op allerlei manieren het voortbestaan van de orang-oetans te behouden. Ze proberen boeren in te laten zien dat het beschermen van de orang-oetans belangrijk is voor zowel de natuur als hun eigen omgeving, inkomsten voor boeren ook uit ecotoerisme gewonnen kunnen worden, gebieden waar de orang-oetans leven met elkaar te verbinden, vrijwilligers te werven die (veel :p) betalen voor hun verblijf, land opkopen zodat er niet nog meer palmolieplantages komen etc.

Op zondag waren we allemaal vrij en de andere dagen waren gevuld met diverse activiteiten. Elke ochtend vroeg in groepen ‘monitoring’ waarbij één van de vijf vaste routes gelopen wordt. Als er tijdens de route kleine (makaken, silver leaf of Thomas leaf) aapjes opduiken blijf je daar 10 minuten om gedrag te bestuderen en vast te leggen en bij de grote (orang oetans) is dat 45 minuten. Zo proberen ze een beeld te krijgen van het gedrag van de dieren, waar ze zijn, bij welke weersomstandigheden etc. Andere activiteiten zijn het planten van zelf opgekweekte boompjes, zakken vullen met vruchtbare grond, onkruid wieden, boompjes verplaatsen, plastic verzamelen uit de rivier, plastic wassen en ‘ecobricks’ maken. Dat laatste is het vullen van plastic flessen met het schoongemaakte en gedroogde plastic en die gevulde (en stevige!) flessen kunnen dan gebruikt worden als een soort baksteen om er wc’s/huisjes/… mee te maken. Vind het een goed initiatief maar als je ziet hoelang je bezig bent met één zo’n fles (wij hebben het zo’n uur gedaan en \- 5 cm gevuld) hoop ik dat er nog betere alternatieven komen…

Overdag was er dus genoeg te doen, als je wilde. Ook prima als je geen zin (of in mijn geval geen energie) had of iets anders wilde doen. In de avonden vaak spelletjes, op woensdag gitaar met zingen (kampvuur niet nodig met de hoge temperaturen) en op maandagavond English en ‘Bahasa’ class. De vrijwilligers leerden Indonesisch en de lokale werknemers Engels. Ging er erg schools aan toe waarbij we allemaal rond een grote tafel zaten en iedereen zich in de voor hem/haar vreemde taal moest voorstellen. Daarna overhoring van de 20 woorden die de week ervoor waren opgegeven, ook dit het rijtje af en waarbij iedereen er bij zat. Elke week een ander thema en zo leerde je best snel! Wij hadden als thema dieren waardoor ik (met behulp van de lessen en Duolingo) tegen een van onze taxichauffeurs in het Indonesisch kon zeggen dat ik zijn blauwe rups erg leuk vond (Saya suka ulat ini). Boris vond het dan weer een beetje gek dat ik tegen een wildvreemde iets zei over z’n wormpje maar het ging over een grote knuffelrups ;).

De maandagavond was erg leuk al zou ik dat didactisch gezien iets anders hebben aangepakt ;). Dat mochten we ook gelijk in de praktijk brengen want je kon ook een Engelse les geven bij schooltjes in de buurt. Wij (Boris, Flo een Duitser en ik) achterop de motorbike naar een schooltje maar helaas halverwege had de scooter van Flo een lekke band. Wij verder maar we hadden geen idee waar we heen moesten en onze chauffeurs ook niet.. en nou hadden we ook nog pech dat er die dag geen bereik was en het hele netwerk plat lag. Wij werden beetje rondgereden, van ene hoek naar andere gestuurd en uiteindelijk bij een groepje kinderen afgezet. Daar maar gevoetbald met ‘Messi’, ‘Ronaldo’ en ‘Lewandowski’ maar de juf was nergens te bekennen. Zat ook een groep meisjes netjes te wachten met hun schriftjes en zij begonnen van alles in het (correct!) Engels te vragen maar wisten ook niet waar de juf was (die de sleutel van het lokaaltje had) en na een half uur hebben de chauffeurs ons weer naar het project teruggebracht… geen les die dag :(. Dag erna op herhaling en toen was de juf er wel! We hadden niks voorbereid omdat er een wekelijks programma is voorgeschreven maar daar hadden de kinderen geen zin in.. Gelukkig konden ze galgje wel waarderen ;). Na de les kwam er een Australiër die het programma voor de komende weken met de juffen besprak, dat was wel inspirerend! Al waren de werkvormen, naar mijn idee, een tikkeltje moeilijk voor die kinderen (maar niet voor mijn studenten).

Andere extra activiteiten waren zwemmen in de rivier, een tocht in een grot, tuben op de rivier (met Boris’ telefoon in mijn dry pack die toch niet waterdicht bleek te zijn, oeps) bezoekje aan een marktje waar geen plastic wordt gebruikt etc.. kortom genoeg te doen op een heel mooie locatie waar de wilde aapjes zo langs je raam klimmen, leuke andere vrijwilligers, lekker eten (pannenkoeken met verse ananas als ontbijt) en heel erg enthousiaste werknemers die vol overgave proberen de natuur en dan met name de orang oetans te beschermen. Dat stond voor mij toch wel in schril contrast met het nabij gelegen National Park in Bukit Lawang. Daar zijn we, ook weer met Flo, een dag onder begeleiding van twee gidsen geweest. Bij de ingang van het park hadden we al meer toeristen gezien dan die hele week ervoor. We liepen op een gegeven moment op een paadje toen onze voorste gids ineens opsprong en ons tot stilte maande. Er kwam een grote mannetjes orang oetan onze kant op gelopen. En met lopen, bedoel ik ook echt rechtop lopend. Niet zoals een orang oetans slingerend door de bomen hoort te gaan maar lopend als een mens, met een familie van vijf mensen achter hem aan. Iets verderop ging de familie ook nog even poseren met de orang oetan voor een selfie. Dit stond voor mij zover van de werkelijkheid en kwam zó triest over, dat de tranen me over mijn wangen liepen en ik het liefst meteen weer was omgedraaid. Onze gids kwam meteen naar me toe en vroeg om opheldering, dit was precies waarom hij in allerlei commissies zit en probeert de andere gidsen, bewoners én toeristen kennis bij te brengen over dierenwelzijn en hoe om te gaan met de natuur. Dit is écht niet oké maar ook weer dubbel.. de kans om een orang oetan te zien in het NP is veeeeel groter dan in het echt (gelukkig hadden wij ze ook al in het wild gezien maar wel van een grotere afstand) en dit trekt wel veel toeristen en creëert daarmee ook werkgelegenheid voor de lokale bevolking. Maar of het voeren van wilde dieren daarvoor nodig is en dit menselijke gedrag het gewenste resultaat? Ik weet ook niet hoe het wel moet maar ik was er wel behoorlijk van van de kaart… (al ben ik dat de laatste tijd natuurlijk sowieso snel ;)).

En toen wist ik nog niet eens wat de natuur nog voor ons in petto had :p. Want na een poosje lopen, was het tijd voor de lunch. Nasi goreng, een gebakken eitje, kroepoek en wat plakjes komkommer geserveerd in een bananenblad. Toen we bij een waterval zaten met ons ‘bordje’ op schoot, zei Boris opeens dat er een zwarte aap achter me stond. Dit was niet een van de schattige aapjes die we inmiddels kenden van rondom het project maar een zwarte gibbon. En deze gibbon had het op onze maaltjes voorzien en hij had ook zes vriendjes meegenomen ter versterking! Het was wel duidelijk dat ze niet voor de gezelligheid kwamen (kom het filmpje maar eens bekijken) en ons geklap, geschreeuw en gespetter met water maakte ook niet veel indruk. Ze werden steeds agressiever, maakten zich groot en kwamen steeds dichterbij. Gidsen hebben snel eten ingepakt (er was al het eea gesneuveld) en een tros bananen naar ze gegooid waardoor wij ons vliegensvlug uit de voeten konden maken. Dit hadden de gidsen nog niet eerder meegemaakt en voelde voor ons bedreigend! Weet niet wat het is met mij en apen maar de achtervolging van grote boze apen in Cambodja met Anne staat me ook nog helder voor de geest! De dag afgesloten op een soort boot van banden waarmee we naar het dorpje terugvoeren. Bewogen dagje!

Al met al hebben we twee leuke en leerzame weken in Batu Kapal gehad en hebben we superveel wilde dieren gezien! Oa orang oetans, makaken, Thomas leaf aapjes (dat zijn echt m’n favorieten), pauw, wandelende tak, otters, bloedzuigers, muggen, rode duizendpoten, gele giftige slang, grote spin en op de wildcamera ook nog grote hagedissen en een stekelvarken. Even genoeg fauna en genoeg van de hoge luchtvochtigheid (was hing drie dagen buiten en was amper droger maar rook inmiddels niet meer naar wasmiddel maar naar natte hond) dus op naar Lake Toba, waar het koeler en minder vochtig zou moeten zijn. Fingers crossed!

Dit was inderdaad een mooie plek waar het een graad of vijf koeler was en vooral de avonden een verademing. Om bij het vulkanische meer te komen, moesten we eerst 7,5u met teveel mensen in een klein warm busje. In Parapat aangekomen ging de reis verder per ferry en werd je met die boot, bij je overnachtingsplaats afgezet! Hoe leuk :). Paar dagen bijgekomen van alle avonturen en een dagje met een becak (soort tuktuk) en chauffeur deel van het eiland Samosir ontdekt. Onder andere een stop bij een Batakdorpje, waar de chauffeur veel over kon vertellen. Heb een foto van zo’n huisje bijgevoegd, zijn echt leuke huisjes! Wel woonden ze er met meerdere families in, leefde het vee onder het huisje, sliepen ze op de houten vloer en werd er gekookt middenin het huis (met alle bijkomende warmte van dien). In het dorpje was ook een soort huisje waar je kon daten, werden belangrijke beslissingen genomen door een koning, was er een tovenaar die allerlei drankjes maakte, werden mensen onthoofd en werden alleen de kleuren rood, wit en zwart gebruikt (aarde, hemel en de onderwereld). De huisjes werden vaak versierd met gekkootjes want daarmee voelen ze zich verbonden; die beestjes kunnen ook overal wonen. Hmm als ik dit zo teruglees is het een beetje warrig, dat klopt.. kon onze gids/chauffeur niet zo goed verstaan dus misschien heb ik wel eea zelf ingevuld ;) al heb ik Boris ook af en toe geraadpleegd! Naast het dorpje vooral mooooooie uitzichtpunten op het meer, echt een plaatje! Het eiland beviel ons wel qua eten (restaurantje met lekker bruin brood en avocado en zelf gemaakte yoghurt met granola en vers fruit, jammie!), omgeving en drukte (misschien was het zelfs wel iets te rustig? Er waren wel 7234637 onderkomens en restaurantjes maar de toeristen waren op twee handen te tellen) dus we besloten nog een dagje langer te blijven. Ons onderkomen was echter al volgeboekt en toen lieten we ons overhalen bij een soort resort (met zwembad en warm douchewater, moet je echt doen!) te gaan slapen. Het zwembad was inderdaad lekker en het uitzicht adembenemend maar die beste man had even verzwegen dat half Indonesië er die nacht zou overnachten. Er werd die avond heeeeeel vals gekaraoked (dit is eigenlijk geen woord he?) tot laat en om kwart over 7 zaten AL die mensen ook aan het ontbijt. We hebben nog nooit zoiets verschrikkelijks gezien én gevoeld. Zij zijn misschien gewend aan zoveel drukte en zóveel mensen tegelijk maar ik vond het nogal overweldigend. Ze wachten niet op hun beurt, staan en wrijven tegen je aan, pakken fruit voor je neus weg, nemen je plek in aan tafel en laten alles als een zwijnenstal achter. En als het ontbijt dan nog heel lekker was geweest? Maar dat was het ook niet :p Wij zijn in ieder geval allebei niet echt fan van gebakken rijst of plakkerige mie op zondagochtend.. Maar het was wel een belevenis die we niet snel vergeten!

Inmiddels zijn we niet meer in Medan maar op Java, in Yogjakarta! Dit is de tweede stad van Java (we hebben Jakarta bewust overgeslagen ivm de drukte (en een beetje tijdsdruk)) en ook hier scheuren 295258227 scootertjes rond, schallen heel wat geluiden uit de moskeeën (Indonesië heeft grootste moslimpopulatie ter wereld), zien we veeeeeel afval en is het weer heet als vanouds ;). We gaan morgen naar de Borobudur en Prambanan tempel om wat cultuur te snuiven en daarna verder naar het oosten.