Halfway there

Hallooooo! Hier weer een verhaaltje vanuit een steeds kouder wordend Zuid-Afrika! Ik heb inmiddels standaard ’s avonds mn pantoffels aan, sjaal om en 2 vesten aan omdat het erg snel afkoelt en de huizen hier totaal niet gebouwd zijn tegen kou. (Ik heb zelfs een winterjas gekocht (A)) Als het buiten waait, waait het binnen ook, niet alle ramen kunnen dicht en centrale verwarming kennen ze niet dus ik kijk al uit naar de lange warme zomeravonden in Nederland ;) Overdag is het nog wel lekker en kunnen we tussen 11 en 4 buiten zitten om wat zonnestraaltjes op te vangen om toch nog enigszins bruin op Schiphol weer aan te komen.

Onze samenstelling is ondertussen een beetje veranderd; Inge en Else zijn er bij gekomen en Renée is na 11 weken weer naar Nederland vertrokken. Inge en Else hadden paaseitjes en kaas mee , waar we erg gelukkig mee waren en waarmee ik ook onze thuistraditie voort kon zetten. Ik had hier alleen wel wat minder tegenstand met eitjes zoeken dan thuis… Esther en ik wilden Inge en Else graag de omgeving laten zien dus we hadden een grote wandeling in gedachten waarvan we een deel zelf ook nog niet hadden gezien. Helaas verdwaalden we ergens middenin een soort woestijn en moesten we via dezelfde weg, alleen dan pal tegen de wind (en zandstorm) in, terug en waren we niet terug voor het donker waardoor Jenny en Anthony ongerust waren en ons gingen zoeken.

Die keer erna dat we gingen lopen, haakten Inge en Else af (geen idee waarom ;))en waren Esther en ik, als vanouds, weer op elkaar aangewezen. Nu maar een route genomen zonder zand. Dezelfde weg terug is toch wel een beetje saai dus gingen we een mooi zijpaadje van de rivier in. Halverwege het pad hoorden we iets heel zwaars en groots wegrennen maar konden we niet zien wat het was. Nog geen 30 meter verder rende er een hertje weg en klopte mijn hart stevig in m’n keel. Ik was dan ook erg blij dat ik licht aan het eind van het bushpad zag. Helaas stonden er bovenaan het pad 7 honden hun huis te bewaken. Een van hen had het op ons gemunt en liet zijn tanden zien waardoor ik hem nog minder vertrouwde dan ik al deed met zijn rottweileruiterlijk. We liepen dus snel in tegengestelde richting dan waar ze vandaan kwamen maar daar kwamen we er al gauw achter dat hij ons in de val had gelokt. Het bos was zo dichtbegroeid dat we alleen in een soort grot konden schuilen maar daar niet meer uit konden. Na een paar keer uit de ‘grot’ te zijn gekropen maar steeds weer op de hond te zijn gestuit, hebben we versterking gebeld. We waren ’s ochtends in het ziekenhuis geweest voor een meeting met 2 diëtisten en voelden niet de behoefte daar weer naar toe te gaan voor een tetanus- en hondsdolheidspuit want het was daar een grote oude bende. De versterking, in de vorm van Jenny en Anthony, kwam gelukkig na 10 minuten en zij hebben ons veilig naar de auto geleid van waaruit ik een foto van de grote bullebak heb gemaakt. Helaas leek de hond op de foto helemaal niet zo vals dus die laat ik jullie niet zien (A). We hebben daarna voor Jenny en Anthony een bloemetje gekocht voor het redden van onze levens anders hadden we daar waarschijnlijk nu nog gezeten… Ze moesten wel om ons lachen en waren blij dat we ze hadden gebeld omdat honden rondom de townships niet te vertrouwen zijn en ze ook vaak allerlei ziektes bij zich hebben. Gelukkig maar want ik voelde me wel een beetje lullig.

Zaterdagochtend was het weer tijd voor een bezoekje aan de kerk. Jaja, we worden nog wel eens gelovig ;) In de kerk dansten en zongen zo’n 100 kinderen wat er gezellig uit zag! Tussendoor kregen ze een dik besmeerde boterham met pindakaas waarna ze een bijbelverhaaltje te horen kregen en daar vragen over moesten beantwoorden. De kinderen waren daar duidelijk beter in dan wij! De kleintjes kregen daarna een kleurplaat en de groteren gingen of voetballen of dansen voor ons. De voorstelling duurde wel een uur en zat vol mooie moves die ik niet na zou kunnen doen… Weer leuk om te zien hoe welkom we waren en hoe enthousiast we werden ontvangen.
Een van de liedjes die ze zongen, heb ik steeds in mn hoofd waardoor ik iedereen vaak genoeg aan ons bezoek herinner :) Everybody’s happy now, happy now, happy now.

’s Middags was het tijd voor een rit te paard op het strand. Alleen Marjoke en ik hadden eerder op een paard gezeten dus de rest was een beetje bang. 3 Kwartier later dan afgesproken zaten we eindelijk allemaal op een paard en gingen we op pad. Het was een helse rit met als dieptepunt het paard van Renée dat viel bij het afdalen van een duin en bleef liggen! Dat was wel even schrikken maar gelukkig stonden ruiter en paard weer op en konden we weer verder. Het was een mooie, pittige (beetje raar met 4 beginners..) route langs de zee door de duinen met erg mooie vergezichten die we nog wel eens gaan volgen als alle spierpijn weer is verdwenen.

Afgelopen week zijn we met een van de diëtisten naar ‘onze’ school geweest om te kijken wat zij van de school en maaltijdvoorziening vindt en of ze nog tips voor ons heeft. Zij kreeg echter ook geen bruikbare informatie van de ‘koks’. Als ze je al verstaan, geven ze alleen politiek correcte antwoorden waar we niks mee kunnen. Ze zeiden bijvoorbeeld dat de kinderen altijd heel gestructureerd eten en in hun eigen lokaal zitten. Wij zijn nu een aantal keer tijdens lunchtijd op school geweest maar daar was geen enkel spoor van structuur te bekennen. Alles en iedereen rent door elkaar en slaat om zich heen als een malle. De groente komt volgens een van de koks uit de groentetuin van de school maar daarin staat niet veel levends dus dat klopt ook niet. Heel frustrerend om zo te moeten werken…

Iets anders waar ik nog steeds aan moet (en niet wil) wennen is de manier waarop ze hier met tijdsafspraken omgaan. Ik weet best dat ik ook niet altijd overal op tijd ben (A), maar bij het paardrijden waren we 3 kwartier te laat en vandaag hebben we zelfs anderhalf uur zitten wachten! Best frustrerend als je voor niks vroeg bent opgestaan of diepvriesproducten en vlees naast je hebt staan als je zit te wachten op een parkeerplaats.

Verder deze week nog een keer naar Grahamstown geweest voor een super lekkere lunch, wat inkopen voor de soepkeuken (van de fooien in de sporthal, gulle gevers bedankt!) en een bezoekje aan de bioscoop. Een bioscoopkaartje kost hier €2,70 dus ik had verwacht dat we op houten stoelen zouden moeten zitten kijkend naar een opgehangen laken met daarop de film geprojecteerd maar er was eigenlijk geen verschil met Nederland te ontdekken. Op de weg naar Grahamstown hebben we nog giraffen, zebra’s, gnoes, aapjes en impala’s gezien :) Ook hebben we nog een rondje gelopen door de township waar we nieuwe vriendinnetjes hebben gemaakt, en werden gevolgd door een stoet van kleine kinderen en honden, die ons bij een netballwedstrijd hebben achtergelaten toen ze zelf weer naar school moesten. Wel leuk want een van meisjes waarmee we laatst hadden gebasketbald, speelde in het school netbalteam mee dus denk dat we wel pluspunten hebben gescoord bij die klas ;)

Wel nog iets triests meegemaakt want de externe harde schijf van Esther, met al haar foto’s en onze documenten voor onze scriptie, moest worden geformatteerd. We hadden hem al vernoemd naar Friso omdat we hem kunstmatig in leven wilden houden en niet wilden formatteren maar na een paar moeilijke uren en verscheidene pogingen de documenten weer terug te krijgen, hebben we toch de stekker er uit moeten trekken. Gelukkig had Esther die week ervoor een back-up gemaakt dus we hoefden niet helemaal opnieuw te beginnen maar er zit wel weer een aantal extra uren in.

Donderdag zijn we bij een vergadering van Child Welfare geweest. Bij de vergadering was 1 donkere vrouw (Gladys, van de soepkeuken) en verder alleen maar blanken aanwezig. We moesten ons weer allemaal voorstellen en ook hier werden we weer enthousiast ontvangen en vertelden ze ons nog maar eens hoe goed het is dat we hier zijn ook al kunnen we maar met kleine stapjes vooruitgang boeken. Ik denk dat ik met een gigantisch ego weer thuis kom over 2 maanden ;)

Nog een paar trieste verhalen gehoord deze week over arme kindertjes. Eentje over een jongetje dat bij zijn oma woonde maar daar geen eten, aandacht of geld van kreeg. Hij sliep op de grond op een vies dekentje, had geen ondergoed aan en had geen schoenen oid en werd door haar geslagen. Oma krijgt maandelijks een bedrag omdat zij zijn verzorger is maar hield dat geld allemaal zelf. Toen Child Welfare daar achterkwam hebben ze ervoor gezorgd dat het jongetje werd overgeplaatst. Het arme jongetje was echter helemaal van slag op zijn nieuwe adres omdat hij zijn hele leven al bij zijn oma had gewoond en is met zijn tasje weggelopen. Hij heeft meer dan 25 km gelopen om weer terug te gaan naar zijn oma waarna oma de organisatie heeft ingelicht. Nu is hij bij een pleeggezin waar hij het erg naar zijn zin heeft en een eigen kamer, een pyjama, sokken, een schooluniform en eten heeft. Hij kreeg daar een bakje yoghurt maar wist niet eens dat hij dat kon eten en hoe dat dan moest.. arm kereltje!
En eentje over een hondje. Bij een van de soepkeukens kwam altijd een hondje waar de kinderen dol op waren maar nou is het hondje overleden en waren de kinderen helemaal van slag. Via de SPCA kreeg Child Welfare te horen dat er een nestje is met puppy’s en heeft Child Welfare een pup gekocht en die aan de soepkeuken geschonken. Bij de pup kregen ze een lijst hoe de kinderen met de hond om moeten gaan en dat ze na het aaien etc. hun handen moeten wassen.
Child Welfare doet dus wel goed werk! Leven toch niet alle blanken met een plaat voor hun hoofd, zoals ik dacht.

Hmm dat was het geloof ik wel weer! Weet niet meer zo goed wat we allemaal gedaan hebben, misschien is het toch niet zo slim om er zo’n lange tijd tussen te houden ;) Vandaag naar Port Alfred geweest en morgen gaan we naar een boekenmarkt in Bathurst. Volgende week staat een bezoekje aan een andere school in een armere township op de planning. Het is lastig voor ons om te beoordelen hoe het er op ‘onze’ school aan toegaat omdat we die alleen maar kunnen vergelijken met Nederlandse scholen. Die vergelijking is natuurlijk niet eerlijk en daarom gaan we donderdag naar een andere school. Het schijnt daar echt heel arm te zijn dus ik ben wel benieuwd wat we daar gaan aantreffen…

Nog even m’n adres voor de mensen die daar naar vroegen:
Woodside
25 Bathurst street
6191 Kenton-on-Sea

Fijne Koninginnedag allemaal!