Miscellaneous

Woehoeee, we hebben dolfijnen in het wild gezien! Zijn zondagmiddag met Jenny naar Shelley Bay geweest, waar het echt super mooi is. Op de terugweg zag ik wat donkers bewegen in de zee en dat bleek een groepje dolfijnen te zijn. We konden ze een heel stuk volgen en genieten van de surfshow die ze weggaven in de golven. Mooi om te zien! (en heel wat beter dan die dolfijnen in Mexico in een bassin…)

Verder hebben we geworsteld met statistiek. We willen weten hoeveel procent van de doelgroep voldoet aan de norm (we hebben 28 verschillende voedingsstoffen waarvan sommige wel 6 verschillende normen hebben omdat die zijn gekoppeld aan geslacht en leeftijd dus dat is een mooie klus). Uiteindelijk hebben we via het gemiddelde en de standaarddeviatie de normale verdeling uitgerekend maar nu moeten we nog weten of onze uitkomst berust op toeval met behulp van de P-waarde. Hier komen we echter niet uit. We zijn al bij 2 oude mannen geweest waarvan Jenny wel dacht dat zij ons konden helpen maar zij waren alleen goed in Excel (dat vonden ze zelf althans ;)) en niet in statistiek. We hebben het internet al doorgeploeterd maar komen er echt niet uit. We hopen nou volgende week naar de Rhodes University terug te kunnen en daar een statistiekdocent aan schieten.

Tussendoor hebben we, met hulp van Inge en Else (op onmogelijke tijden, bedankt!) 70 leerlingen van de school gewogen en gemeten zodat we hun BMI uit kunnen rekenen en aan de hand daarvan aan kunnen geven hoe hun lichaamssamenstelling is. Een gezond gewicht komt overeen met een BMI tussen de 18,5 en 24,9. Onze laagst gemeten waarde is 15,8 en de hoogste 31,3. Na analyse bleek dat er meer leerlingen zijn met overgewicht dan met ondergewicht…
Het viel me hierbij op dat de leerlingen niet vroegen waarom we die gegevens nodig hadden, ze ondergingen alles gestaag (zelfs toen ik er eentje bijna in z’n oog prikte..). Dat zou in Nederland toch wel heel anders gaan! Het meten zelf moest ook provisorisch, we hadden alleen een rolmaat waarmee we hun lengte en bovenarmomtrek moesten meten en we stonden in een erg klein hokje waar we ons amper om konden draaien of in een opslagruimte waar spijkers, zaagsel en splinters op de grond lagen en ze zonder schoenen (minder dan de helft van de leerlingen had sokken aan) moesten lopen naar de weegschaal.

Verder op visite geweest bij de schoonmaakster voor een kopje thee. Ze heeft wel een leuk huisje, met knal roze muren, een super grote flatscreen en een slaapkamer waar ze met z’n vieren in slapen. Papa en mama in 1 bed en de 2 kinderen ook samen in 1 bed. Achterin de township kwamen we ook nog minder mooie huizen tegen die gebouwd zijn van alleen golfplaten en waar ze ook geen stromend water hebben..

We hebben ook nog een bezoekje gebracht aan de kerk omdat Jenny zei dat er kinderen gingen zingen en dat we daarna soep kregen. De dienst was heel saai, er waren geen kinderen te zien en er werden alleen trage liederen gezongen. Aan het eind zei die meneer (hoe heet zo’n iemand?) dat we vaker moeten zeggen dat we van elkaar houden en dat je daar nu maar vast mee moest beginnen door ‘I love you’ tegen je buren te zeggen. Ik zat aan het eind van de bank waar ik erg blij mee was, totdat een man uit de middelste rij naar me toe kwam en me een dikke knuffel gaf en zei hoeveel hij van me hield en dat ik niet moest vergeten dat Jezus en God ook erg veel van me houden.. Uhhhh..
Na de soep kwam er ook nog een andere man naar ons toe die zo blij was dat er ook jonge mensen naar de kerk komen om het woord van God te verspreiden, maar goed dat die man niet wist dat we voor de soep kwamen (A) Ik denk dat dit ons laatste bezoekje aan de kerk was want ik ben nu lichtelijk getraumatiseerd…

Omdat we nu al bijna 3 maanden hier zijn, werd het hoog tijd om ons visum te verlengen. Hans had ons verteld dat we alleen ons paspoort en vliegticket nodig zouden hebben en dat zelfs iemand anders dat voor ons zou kunnen regelen. We zaten om iets over 6 in de auto om vervolgens om 10 over 8 bij het kantoor van Home Affairs in Port Elizabeth aan te komen. Daar stond echt een gigantische rij waar wij gelukkig niet aan hoefden te sluiten, wij mochten binnen in de rij gaan staan. Toen we eindelijk aan de beurt waren, er was geen nummertjesmachine dus een beetje ellebogenwerk en boze blikken waren wel nodig, bleek dat we veel meer nodig hadden dan ons paspoort. We moesten kunnen aantonen dat we genoeg geld op onze rekening hadden staan om nog 3 maanden te blijven, we moesten een brief schrijven waarom we langer wilden blijven en we moesten een brief schrijven omdat we te laat waren met verlengen en aangeven waarom dat was. We hadden zelf geen overzicht van onze rekening oid dus Jenny en Anthony hebben een afschrift van hun rekening gegeven en daarmee aangetoond dat ze financieel garant staan voor ons. Uiteindelijk waren we om kwart over 2 klaar… Goed ingelicht door Hans dus ;)
Daarna nog rondgelopen in Port Elizabeth; een marktje bezocht, een hele mooie oude bibliotheek bezichtigd en op de terugweg zijn we naar een museum geweest over de apartheid. Ik had me dit indrukwekkend voorgesteld maar er hingen voornamelijk foto’s en verhalen van mensen die iets hebben betekend bij het afschaffen van de apartheid (ik kende overigens geen enkele naam, misschien had ik me ook iets beter moeten inlezen (A)). Ik had meer verhalen verwacht over de toestand tijdens de apartheid. Zoals dat er aparte scholen waren voor de zwarte bevolking, dat ze de supermarkt niet in mochten, dat er speciale speeltuintjes waren voor donkere kinderen etc, dit hebben Jenny en Anthony ons nou maar verteld. De township eromheen maakte meer indruk op me dan het museum.. Toen we rond 6 uur weer thuis kwamen, kwamen Inge en Else ook net aangelopen van het strand. Er was vanaf ’s ochtends 6 tot ’s avonds 6 geen stroom (net als die week ervoor!) dus zij waren het huis ontvlucht. De inwoners van Kenton krijgen allemaal een sms’je een aantal dagen van te voren en daar moeten ze het maar mee doen. Ben benieuwd wat er gebeurt als ze zoiets in Nederland doen ;)

Na nog een tochtje naar Shelley Bay kan ik ook vol trots vertellen dat ik walvissen in het wild heb gezien! Dat was eigenlijk nog mooier dan de dolfijnen… Eerst zag ik alleen water omhoog spuiten maar later zag ik ook de staart van het grote beest die dat water omhoog spoot. Heel apart, heb er helaas zo snel geen foto van kunnen maken dus ik kan dit niet met jullie delen.

Zondagochtend zijn we naar het huis van Carol, een van de leden van Child Welfare, geweest. Zij woont met haar man op een perceel van 400 hectare en ze hebben giraffen, blesbokken, elanden, gnoes, een struisvogel en zebra’s in hun achtertuin lopen! Echt heel bizar…
Haar man nam ons mee in een soort (erg sterk!) golfkarretje naar het uitzichtpunt in hun tuin waar hij ons afzette en we zelf terug konden lopen naar huis. We liepen dus echt tussen de wilde dieren! Zie foto.. :)

Verder afgelopen week veel met school bezig geweest. Hebben even geskyped met onze begeleidster en hadden een aantal dingen over het hoofd gezien dus daar zijn we wel weer even zoet mee geweest.

Woensdag naar de Makro in Port Elizabeth geweest met Ron en Angie. Best een groot verschil met die in Nederland! Geen versafdeling, wel cirkelzagen en verf en geen pasjescontrole bij binnenkomst (wel fijn om zonder alarm binnen te treden ;)) Na de Makro naar een groot diëtistenwalhalla geweest waar ze wel versproducten verkopen en dan vooral fruit, groente en (verse)noten. Daar hebben we even goed ingeslagen! Vervolgens zijn we afgezet in het centrum en hebben we een leuke wandeling gemaakt waarna we hebben geluncht. Ik had een wrap besteld maar toen het eten van Esther en Marjoke werd gebracht, vertelde ze mij dat ze geen wraps meer hadden. Ik kreeg toen 2 kleine boterhammetjes en moest het daar maar mee doen. Ik vond het daarom niet nodig om fooi te geven dus hebben we het bedrag zonder fooi op het bonnetje betaald. Blijkbaar was onze serveerster het hier niet mee eens en kwam ze achter Marjoke aangerend die het resterende bedrag moest betalen, haha.

Vrijdag naar Grahamstown geweest voor een bezoekje aan de statistiekdocent en een beetje sight seeing. We zijn bij de camera obscura geweest waar je in een toren de hele stad kan overzien met behulp van een spiegel en een witte schotel. Dit gaat via hetzelfde systeem als wordt gebruikt in een onderzeeër. Eerst dacht ik dat hij ons voor de gek hield en ons gewoon een paar dia’s van de stad liet zien, totdat ik bewegende mensen en auto’s zag.

Zaterdag was de grote Kenton Extreme dag! Weken lang getraind, dagen lang alleen maar koolhydraten gegeten, psychische sessies van professionals, massages van de beste fysiotherapeuten uit de regio en natuurlijk een goede nachtrust deden wonderen. Ik begon met het zwemmen. Toen ik naar de start liep werd ik al een beetje bang omdat ik omringd werd door mensen in wetsuits en bij het begin van het zwemonderdeel bleek ik inderdaad een van de weinigen te zijn zonder badmuts en wetsuit..Let’s go! Het eerste deel was gelukkig met de stroming mee (de rivier staat in verbinding met de zee en wordt dus beïnvloed door de getijden) en na de boei moesten we er pal tegenin maar daar was het heel ondiep en kon ik met een paar ‘dolfijnensprongen’ de rest wel redelijk bijhouden. De kou viel me reuze mee en ik ging enthousiast naar m’n gehuurde mountainbike om me om te kleden (bedankt hulptroepen) en vol goede moed die trappers eens flink rond te draaien! De route was pittig, veel lopen met de hand aan de fiets en was alleen maar off-road. In Nederland hadden ze het parcours volgens mij nooit goedgekeurd want er zaten echt gevaarlijke stukken tussen (naast een groot hek dat onder stroom stond) waar alleen een bordje ‘gevaarlijk punt’ stond. Halverwege was ik er al wel aardig klaar mee omdat m’n versnellingen niet naar behoren werkten, m’n handvaten flinke afdrukken in mn handen achterlieten, m’n flesje onderweg uit de bidonhouder was gedrild, een groot deel van het parcours door een weiland ging met kniehoog gras en er geen enkel stuk was waar ik even bij kon komen op een verharde weg. Op de laatste 300 m ging m’n ketting er af waardoor ik ook nog moest lopen (wat ik ook al een aantal heuvels op had gedaan (A)). Toen ik m’n frustraties eruit gooide tegen m’n hulptroepen werd ik er door de omroeper even opgewezen dat ik ook nog moest hardlopen, moest stoppen met kwekken en rechts door de poortjes moest…
Het hardlopen was over het strand dus weer een barre tocht waarbij ik ook nog pal tegen de wind in moest waarbij ik soms een paar pasjes stapvoets ging. Na 3 uur en 5 minuten finishte ik (als 24ste van de 32!) eindelijk, mocht ik mijn medaille in ontvangst nemen en werd ik thuis als een prinsesje behandeld!

We vertrekken woensdag voor een week met de Bazbus waarin we Coffee Bay, Durban en Cintsa aandoen. Heb ik wel zin in, heb het hier in Kenton inmiddels wel een beetje gezien dus ben wel toe aan een nieuwe omgeving!

Doeiii